Niet omdat het moet maar omdat het kan

We werden uitgenodigd in Moskou om na te denken over het interieur van een school die nog maar net opgeleverd is en over een mogelijk nieuwe school bovendien. Dat bood natuurlijk een prachtige gelegenheid om onze school in Letovo op te zoeken die over twee maanden opgeleverd wordt. Net als de kou uit Nederland verdwenen is zoeken wij de ijzige temperaturen en de sneeuw weer op.

De laatste keer dat ik er ben geweest was bij de prijsvraag. Hartje zomer met een Lada Riva door het braakliggende terrein ploegen. En dan sta ik er nu ineens oog in oog met iets dat heel vertrouwd voelt; een stukje PRO bijna 3 uur vliegen naar het oosten.

We boffen enorm met het weer. Het is koud maar we hebben een strak blauwe hemel en dus veel zon. Er licht een flink pak verse sneeuw zodat het lijkt of het landschap al klaar is. De bomen zijn zelfs al gedeeltelijk geplant zodat ze, als het voorjaar begint, direct aan kunnen slaan. Er is nu wel een grotere weg aangelegd. Desondanks is de weg waar de school aan ligt een rustige ventweg, het voelt daardoor nog steeds landelijk aan.

Steenstrips op metaal strips
Allereerst verbaas ik me over de gemetselde gevel. In Nederland zijn onze gemetselde gevels in feite een zeer dikke esthetische regenjas. Hier is het metselwerk flinterdun. Op een aluminium regelwerk zitten verzinkte strips en daarin worden steenstrips geschoven van 2 cm. De steenstrips hebben een fabrieksmatig ingeslepen sleuf. Als het dan in elkaar zit, inclusief de hoekstukken voor de negge, wordt het gevoegd en dan is het alsof het massief metselwerk is zonder gevaar op uitbloeien van zout, want er is geen metselspecie aan te pas gekomen. Wonderlijk dat het zo strak eruit ziet.

Een bakstenen walvis aan de glooiende bosrand
Er ligt een prachtige bakstenen sculptuur. En het metselwerk is niet alleen heel strak maar heeft een zeer mooie beige, bruine kleur. Bij elke stap rondom het gebouw werkt het perspectief weer anders. Elke hoek is weer verrassend. En hoewel we meer dan 20.000 m² gebouw maken, wordt het gebouw door het terrein opgenomen. Daarmee wordt een van onze doelen behaald; een groene campus tegen het bos aan.

Rondgeleid door de projectmanager van de aannemer
We moeten wachten op Nikita die de leiding heeft namens de aannemer op de bouw. We weten niet hoe hij eruit ziet maar dan komt er een verliefd jong stel op de bouw en dat blijken Nikita en zijn vrouw Katja te zijn. We krijgen een uitgebreide rondleiding waarbij Katja vertaalt. Pascale en Thijs geven aanwijzingen die Nikita in zijn telefoon typt. Binnen kunnen we al heel veel zien. De ‘boarding houses’ zijn al grotendeels klaar. De sporthal is al ver en het zwembad is bijna af. Rondom het hart van de school is het een mierennest met steigers. Het komt allemaal goed denk ik dan.

Over twee maanden klaar?
Wij kijken hem wat ongelovig aan als Nikita vertelt dat het over twee maanden klaar is. Maar er wordt minstens 16 uur per dag gewerkt in ploegen en dat 7 dagen per week. En, als we 24 uur later terug komen voor een tweede bezoek, dan geloven we onze ogen niet, zoveel voortgang is er gemaakt. We zijn er met onze mogelijke nieuwe opdrachtgever. Die is behoorlijk onder de indruk.


Niet omdat het moet maar omdat het kan
Dat is misschien wel de samenvatting van wat we verder bij ons bezoek aan Moskou meemaken. Van de verlichting op straat tot de omvang van de auto’s wordt het maximum opgezocht. Dat maakt het soms heel sfeervol en comfortabel maar soms leidt het tot enorme overmaat en dan voel je je verloren. De straten hebben nog steeds de juiste breedte voor het houden van parades. Maar het is wel een wereldstad waarvan het centrum verrassend goed te voet te verkennen is en waar aan de rand van de stad nu een stukje PRO te vinden is.