Aanbesteden in Denemarken

We hebben in ons bureau aardig wat Deense genen, letterlijk en figuurlijk. Ik denk zelfs dat het gemeentehuis Bronckhorst het meest Scandinavische stukje Nederland is en ook nog eens van een uitzonderlijke schoonheid. Daarom is het voor ons geen onlogische stap om ons geluk hier te testen. We zitten bij de laatste zes voor de aanbesteding van een serieus laboratorium gebouw in Kopenhagen voor het ziekenhuis Bispebjerg . Bij het lezen van de leidraad valt me op dat er hier veel minder strikt geformuleerd wordt. Er worden wel accenten aangeven in de score maar het lijkt er op dat de leidraad zo geformuleerd is dat ze kunnen kiezen wie ze het best bevalt en dat bevalt mij wel weer.

We hebben een consortium van twee Nederlandse partijen en twee Deense. Royal Haskoning en Atelier PRO gespiegeld met Hacafrø en Årstiderne Arkitekter. We moeten heel erg wennen aan het karakter van de aanbesteding. We mogen namelijk geen plan indienen maar alleen cv's en aanpak beschrijvingen. Dat hebben we nog bijna nooit meegemaakt. Een lichte paniek maakt zich van ons meester. Voor onze rendercapaciteit is dit echter weer goed nieuws.

We vliegen voor dag en dauw naar Kopenhagen en staan 's ochtends om kwart over acht al buiten. We nemen de metro naar onze partner-architect en lopen van het metro station over de grote brug. Daar gebeurt iets aardigs. Op een kruising bij een stoplicht zien we ineens een fietser haar zonnebril afnemen en we horen in vrolijk Deens 'hi Christina'. In deze kleine wereldstad komt Christina een studiegenote tegen!

Bij de aanwijzing zitten we tussen de grote jongens, CF Møller,  Henning Larsen, Arup en Happold, maar ook zij mogen geen plan inleveren. We krijgen een uitgebreide toelichting op de aanbesteding. En daar zit een openhartige aanpak in de definitiefase. Eindelijk hebben we een opdrachtgever die durft te erkennen dat hij het nog niet helmaal weet en het dan ook aandurft deze fase op uurbasis te doen en dit risico niet in concurrentie bij de opdrachtnemers legt. Weer iets wat me bevalt.

De aanwijzing is in het Deens, maar met een simultaan vertaling in het Engels. Knap toch dat mensen dat kunnen: luisteren, vertalen en verwoorden tegelijkertijd en dat ook nog eens in samenhangende zinnen. We bezoeken de locatie; nu nog een prachtig groen veld met ondermeer kastanjes. We streven er naar dat we daar toch het nodige van kunnen behouden als architecten. Gewoontegetrouw nemen we foto's waar we vervolgens niets mee kunnen want we mogen geen plan maken. We hopen dat we ze later nodig gaan hebben...

Na de aanwijzing lopen we over het terrein van Bispebjerg. Het ziekenhuis is in 1913 in de vorm van een park met paviljoens gebouwd. Dat lijkt een logistieke nachtmerrie, maar er blijkt onder het gehele park een logistieke ring te zitten, waardoor alle paviljoens met elkaar verbonden zijn. Het park is schitterend en dat ligt niet alleen aan het weer. Dit is een 'healing environment' bij uitstek lijkt me. Zo healing dat ik als patient nog een extra dagje met mijn been zou slepen om er nog even van te kunnen blijven genieten.

Terug op het kantoor van Årstiderne Arkitekter bepalen we de strategie en de werkverdeling voor het aanbestedingsdocument en de offertes. We worden getrakteerd op een heerlijke Deense lunch en we hebben nog net even tijd om naar de Nyhavn te lopen om daar een biertje te drinken. We verbazen ons over de enorme hoeveelheid fietsers en vliegen terug naar Nederland